‘Mooi sterven is voor iedereen anders’
Alumnus van het Jaar van de Rijksuniversiteit Groningen: longarts Sander de Hosson
Overtuiging van longarts Sander de Hosson: Doodgaan is precisiewerk en mooi sterven voor iedereen anders. Des te vreemder dat hij tijdens zijn studie en erna constateerde dat het levenseinde in collegezalen en spreekkamers amper onderwerp van gesprek was. De Hosson ontpopte zich tot ambassadeur van de palliatieve zorg. Dat levert hem de titel Alumnus van het Jaar 2019 op. Met de uitverkiezing van de longarts wil de RUG ook de hele medische beroepsgroep eren.
Als ik bel met longarts Sander de Hosson, ligt er op de intensive care van het Wilhelmina Ziekenhuis in Assen nog één coronapatiënt. Het is eind mei, in het hospitaal komt de reguliere zorg weer op gang. De longafdeling hervat afgeblazen chemo- en immunotherapieën. Het is in Assen meegevallen met de stroom coronapatiënten. De Hosson schat dat er twintig zieken – vooral uit Brabant – opgenomen zijn geweest. Wat niet wil zeggen dat de coronacrisis de longarts niet diep raakt. Het heftige ziektebeeld, het sterven in eenzaamheid, slechts via Facetime verbonden met naasten. ‘Gruwelijk’, noemt De Hosson het. Het kon niet anders, Covid-19 was een onberekenbare vijand. Maar de strenge protocollen druisten lijnrecht in tegen De Hossons opvatting dat je, juist als de dood naderbij is, niet te zwaar moet tillen aan regeltjes. De menselijke maat, hij handelt er graag naar. Zo klom De Hosson ooit persoonlijk in de telefoon om bij de instanties af te dwingen dat een terminale verpleeghuisbewoner thuis mocht sterven. En hij riep zijn netwerk te hulp, zodat een jonge kankerpatiënt kon trouwen op zijn laatste levensdag.
Aangrijpende verhalen
Tijdens zijn specialisatie in het Groninger Martini Ziekenhuis schreef De Hosson met Sabine Netters, internist-oncoloog, het leerboek Probleemgeoriënteerd denken in de palliatieve zorg (2011). Netters en De Hosson waren tevens de initiators van een symposium over medische ethiek voor specialisten en huisartsen. Het symposium bestaat nog steeds. ‘Wij vonden allebei heel erg dat palliatieve zorg een ondergeschoven kindje was.’ Het thema liet hem niet meer los. ‘Ik merkte dat ik als schrijver van betekenis kon zijn, ik kon mensen helpen grip te krijgen op wat er rond het sterven gebeurt.’ ‘De theorie had ik al opgeschreven, ik wilde ook de gevoelsmatige kant belichten.’ Er rolde een serie aangrijpende en ontroerende verhalen uit zijn pen, gebaseerd op zijn eigen patiënten in hun laatste levensfase.
Bron: website van de Rijksuniversiteit Groningen
Tekst: Ellis Ellenbroek
Foto: Reyer Boxem
Bron: Broerstraat 5
