Wilde ganzen (gedicht)
Gedicht van Mary Jane Oliver (10 september, 1935 – 17 januari, 2019)
Wilde ganzen
Je hoeft niet goed te zijn.
Je hoeft niet op je knieën
honderden kilometers door de woestijn
voort te kruipen, vol berouw.
Je hoeft alleen maar het zachte wezen in je lichaam
te laten liefhebben wat het liefheeft.
Spreek tot me over wanhoop, de jouwe, en ik zal
over de mijne vertellen.
Intussen draait de wereld door.
Intussen bewegen de zon en de heldere kristallen
van de regendruppels zich voort over de landschappen,
over de grasvlaktes en de krachtige bomen,
de bergen en de rivieren.
Intussen maken de wilde ganzen hoog in de heldere blauwe hemel
zich op om weer huiswaarts te keren.
Wie je ook bent het doet er niet toe hoe eenzaam,
de wereld biedt zichzelf aan in je verbeelding,
spreekt tot je als de wilde ganzen, hard en opwindend –
keer op keer jouw plaats verkondigend
in de orde der dingen.
–o–
Wild geese
By Mary Oliver
You do not to have to be good.
You do not have to walk on your knees
for a hundred miles through the desert repenting.
You only have to let the soft animal of your body
love what it loves
Tell me about despair, your, and I will tell you mine.
Meanwhile the world goes on.
Meanwhile the sun and the clear pebbles of rain
are moving across the landscapes,
over the prairies and the deep trees,
the mountains and the rivers.
Meanwhile the wild geese, high in the clean blue air,
are heading home again.
Whoever you are, no matter how lonely,
the world offers itself to your imagination,
calls to you like the wilde geese, harsh and exciting –
over and over announcing your place
in the family of things.
